Figuring out

why do words sound so cheesy when i write in greek?

is it me fully understanding the meaning and getting scared,

or is it knowing the people around me will understand that scares me?

cause i know that I'd rather burry myself alive than let them in the chaos i carry around

maybe it's just a copping mechanism gone wrong and/or too far

i'm to scared to write anything in greek

the sole idea gives me anxiety and sends shivers down my spine

is this just a connection to the life i've dreamt for myself

that i'm hopelessly clinging onto?

or am i just a pretentious girl with dreams bigger than her actual abilities?

what am i doing? why am i typing? is there a purpose?

there's no creativity flowing in me. 

somes sparkles may appear ever so often but before i can start creating

they're gone away and i'm once again surrounded by painful emptiness

all of this pain, all of this sadness, all of this overwhelming feeling of fear and loneliness

will just be a waste of time and energy

if i never come around making something out of it.

most of the artworks i consume and admire daily

are bi-products of broken hearts, gloomy days and troubled minds. 

and here i am sat on this corner trying to persuade words to be in my favor

and failing, failing miserably.

what unnerves me is that i don't really know how much time i have left.

no one ever really knows that.

and as a pessimist i tend to think is not as much as i hope it to be.

even with that in mind, i'm still there

in a small dark space that i practically locked myself in

being nothing but a bystander while others live and love.

i am rotting away hidden here,

 i'm weak and sad and scared. 

i can see bright spots in my surroundings.

some days is really hard to do so, but if i try hard enough

i kind of recognize them somewhere in the distance.

i bet it feels nice being under those lights, 

perfectly illuminated, no ugly shadows, or scary darkness, or emptiness.

i wanna go there someday. 

i've spent so much time imagining what it would be like

in fact i've spent too much time imagining 

that i never actually got the chance to work on a plan as to how i will go there.

but as much as i admire those lights,

when i spy on them, another feeling, more urgent awakes too.

i'm so utterly terrified by them. 

well, i might think that i could maybe be happy under them

but the joy only lasts for some seconds, even when i daydream about it.

soon enough, all of my scars, all my broken limbs, all the bruises

every little mark that my time in the darkness ever left on me

will be there for everyone, myself included, to see.

all the lovely people that inhabit this shiny space will freak out

they will run away of me, a human wreck, a scarred monster

and i will once again be left eternally alone.

the worst part is that there won't be comforting darkness

there won't be a place to hide.

i will be exposed in front of my very eyes, the size of the damage 

now so obvious, an undeniable truth.

all my brokeness, all the pain i've bottled up, 

will still be with me, will still be a part of me

even if i surround myself with light. 

cause what i ultimately don't understand, 

either that or i'm in a permanent state of denial,

is that this darkness, this emptiness, this fear and this pain

are rooted in my very soul, in my very mind. 

that's why no shiny place, no fancy appartment, no beautiful landscape

will ever be enough for me to be happy. 

everything is filtered through a troubled conscience

that is traumatised and hurt and bleeding and bruised.

i have to take my time to heal.

it's so much harder to do so when you've spent so much energy obsessing over your scars.

digging your fingers in your flesh just to feel something

to prove yourself you're alive and still able to connect with life

the only way you ever really learnt.

i have to stop sabotaging my own efforts 

finally grow up and focus on getting better.

cause it may be hard but it's the only thing i can do.

i have so many things to experience.

this cannot be the end. i won't let it be.

there has to be more in this world than gloominess and melancholy and pain.

i've seen sparkles of hapiness in the past,

i know i have even though i can't truly connect myself with them.

i have spent so much time wishing and hoping that there's more to this world 

my best chance cannot just be this familiar numbness. 

i've witnessed positive fellings on other people's lives, a bunch of thrills.

i've read about them, i'm listening to songs that capture how they should feel like

and i have to believe that if i wait long enough

if i somehow find the courage to try hard enough

those feeling will be mine. 

it seems irrational at times, naive and childish.

but this hope that my sarcastic and realistic side suppresses with such ease

is the most important thing i own now.

and i am holding onto it with the little i have left. 

besides, if it all goes to waste,

i think i can handle that.

surviving through failures is in fact

a reoccuring pattern in my life.

what a fucked  up way of being. 

An emotional Sarlacc pit

Will it ever be easier to just live? Will we ever gain the strength to actually live our lives without doubting ourselves and without having to supress everything we feel in order to be factional human beings? I have bottled up my feelings for so long I think I'm now used to just do that... Every time I experience something that gives me intense feelings,bad or good it doesn't matter at all, my original reaction is to file them in a corner in my mind for later. I am now persuaded that the file named "later"in the back of my brain is over than a terra of memories I chose not to deal with. Even right now I'm sitting here typing words trying to discuss this issue without really solving it. Hence the english, again another try to take some distance from my thoughts (that and the fact that I've being listening and reading only things in english this past month or so, we'll get to that later...).

 I, in all honesty, don't know what I'm doing with my life. Everything seems fine and for the most part, that is the problem. I've created a life for myself that is designed to look nice. An easy going life with a pattern, a routine I can force myself to function with.I like to keep myself busy, to keep my mind either busy or numb, and I've been in that for so long I cannot remember how to not be like that. It's not that I'm unhappy. I've tried so hard to mask everything that is wrong in my life in order to avoid sadness that it would me a massive failure if I actually were unhappy now. But there is still a part of me that knows, that remembers all the things i'm trying so hard to forget. Cause they are real and existent. I do not want to solve them, I do not want to act on them, I know for fact that doing anything else than being completely numb will actually cause more pain than just having an unsolved problem so I am not planning on changing anything any time soon. But as days go by in this peaceful routine I've created for myself I am starting to feel a bit trapped. And some new dangerous thoughts are starting to built up inside my head. Of course after all those months of numbed emotions the original reaction of my brain was to shut them off and act as if those thoughts never appeared and that actually worked. But for the first time in quite a while, that's not exactly what I want. I don't want just to shush my brain and move on with my life. I do not want to deal with the problem and face it either, but I wanna talk about it, I wanna discuss it and understand what poked that dragon. 

The problem is I'm not sure I am happy with my life. I mean my life has a purpose and I'm doing some important stuff for my future and I am quite good at what I chose to do, but there come times when I wonder "Is that it? Is that what I will ever be? That's my calling? Is that my destiny?" and those thoughts always lead to misery and bring a strong bitter taste in my mouth. Studying law is a nice thing, and there are some days i just love the way it makes my brain work. I feel like I'm learning stuff that widden my horizons, that I'm questioning the world around me and I am approaching some truths, my beliefs grow stronger, I feel smarter and capable and fullfilled. And then some days I just hate everything, I hate the way the government works and the injustice in the society, i hate the technicalities that i am forced to learn, i hate the way some people think and the narrow minded approach of things that they try to force on us on how we cannot have opinions on stuff and we should try and stay on a perfect middle, and how in the end of the day everyone is expecting us to be great and interested cause we chose this and this is what we faught for so damn hard and this is all we will ever be from now on. And I cannot help but panic every damn time i hear those sentences. I feel a strong no on everything. No. No. Something went completely wrong. I chose law school mostly cause it was the option that will provide the most career choices. I wouldn't have to just be a thing, i would be able to choose who i wanna be and specialize in what I am most passionate about. That was the deal. But something changed and now i feel kinda trapped.

 I am a dreamer. I've grown up thinking about all those things I would love to be or do and all the stuff I wanna create, my mind is always full of ideas. I have dreams, a lot of them, and boy, are they crazy... My imagination knows no limits, I am a natural story teller, and when there's no audience around I like to narrate them to myself and after all those years I've learned that this will never be enough for me. It's harsh and unbearable. I want to create storries and be able to share them with others, I want to invite people in the crazy party that is my mind. Without that I will not be me anymore. I feel like there's no room for creativity in my future life plan as it starts to develop in front on my very eyes and this makes me sad. A whole list of questions pops in my mind "What am i doing here? I wanted to be an artist, why I  ended up here? This place bores and scares me... Look at all those people that are actually willing to be here, that actually enjoy what they learn and look forward for their life to evolve around those topics.. How am i gonna ever work with them? I will be so damn miserable... Is it too late now? Do I have to stop thinking about all the things that I would like to do and be and focus on what i have and how to make this work? Am i running out of time? I am not a quitter, guitting is not an option. I have to find something, an artistic outlet to help me survive... But what do i wanna do? And how does one combine the hard dutty of being a good law student and finds the time and energy to create something worth sharing at the same time? Have i permanently ruined my life by doing what i should? And do i get a chance on fixing this, if there is a solution available, or i have to settle and just focus on being the freaking best in what i do since it is all i will ever have the chance to be?". I am in a state of what appears to be a minor existential crisis. And i feel like I'm not strong enough to handle dealing with it right now. It is a pretty important thing though and it takes so much space in my head... It feels ok to actually face it in a written form, now it is an existent problem, it's out there. I don't know where I'm going. And I'm not completely lost or wandering without a purpose whatsoever, but I'm not heading to the direction of my dreams either.

I hope one day I will find enough inspirational stuff somewhere in the internet that will hit this switch in my head in just the right way and then my life will have a purpose again. I really really hope that destiny will work for me and that I'll just stumble upon what the next step in my life should be and then I hope that i will actually have the strenght to take a risk and put myself outthere and give it a shot. And as i write those lines i suddenly realize how much i actually mean every line. My future plan is to just wait and pray for destiny to hit me in the face. Wow, solid plan Ellen. What could possibly go wrong. So organized. I feel it's safe to say i am doomed. In the forseeable future i will just keep on numbing my feelings browsing tumblr all day and will live vicariously through the lives of others in the magical highly addictive place that is youtube. Nice, so exactly what I've been doing for the last three months. Will i ever learn and or change? 

Greetings from my Sarlacc pit,

Ellen

Long nights

Τι σου φταίει και δεν κοιμάσαι πάλι; Πήγε κιόλας 4. 

Έχεις ένα σωρό πράγματα να κάνεις αύριο. Σήκω.

Ω σε 5 λεπτά, ναι ναι κατάλαβα, σε ξέρω.

Τίποτα από όσα κάνεις τώρα δεν είναι τόσο επείγον που να μην μπορείς να το αναβάλλεις για αύριο.

Δεν χρειάζεται να τελειώσεις όλον τον κύκλο απόψε.

Μην παίξεις κι άλλη παρτίδα tichu.

Μπορείς να ακούσεις και αύριο την υπόλοιπη δισκογραφία των "insert band name here".

Πονάει η πλάτη σου τόση ώρα ακίνητη στην καρέκλα.

Πάλι με τοστ την έβγαλες σήμερα.

Πώς θα πας για μάθημα με 4 ώρες ύπνο πάλι;

Δεν έχει καμία λογική αυτό που κάνεις.

Τι γράφεις τέτοια ώρα; Δεν μπορεί να περιμένει ως αύριο;

Χαμήλωσε το τουλάχιστον, είναι πολύ δυνατά για τέτοια ώρα.

Έι, με ακούς; Πέρασαν κιόλας τρία τέταρτα από την τελευταία φορά που μου είπες "Σε 5"

Τι σου προσφέρει πια αυτό που κάνεις;

Δεν κερδίζεις πια τίποτα κι ούτε έχει πια πλάκα.

Συνήθεια είναι, μια κακιά, απαίσια συνήθεια.

Αφού σου αρέσει ο ύπνος, τι του κάνεις τη δύσκολη;

Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Δε βαρέθηκες;

Μεγάλωσες πια, μην κάνεις σαν 15χρονο. Φτάνει.

Τουλάχιστον αν διάβαζες κάτι να πω εντάξει. 

Συγκεντρώσου. Σταμάτα να κάνεις κακό στον εαυτό σου.

Pull yourself together. 

Είναι εκείνη η στιγμή, όταν στο ρολόι παίζουν μικρές ώρες κι εσύ δεν κοιμάσαι, μα δεν ξέρεις ακριβώς γιατί. Η μέρα σου ήταν δύσκολη και τεράστια, είσαι πτώμα και το μόνο που χρειάζεσαι και που μπορεί να σε συνεφέρει είναι ένας ύπνος, αλλά και πάλι, μόλις πεις να χαζέψεις λίγο, οι ώρες περνούν χωρίς να το καταλάβεις καλά καλά. Και κοιτάς την ώρα κάθε τόσο και λες στον εαυτό σου "Αυτό και τέλος" κάτι που ποτέ σου δεν τηρείς. Δεν ξέρεις γιατί το κάνεις ακριβώς και δεν έχει καμία μα καμία λογική. Είναι πιθανότατα θέμα συνήθειας. Έχεις περάσει τόσες άγρυπνες νύχτες μπροστά στην οθόνη σου, κάποτε με λόγο και κάποτε χωρίς, που έχεις πια εθιστεί σε αυτό. Δεν κατάλαβες ακριβώς πότε έγινε ή γιατί, αλλά όσο κι αν η λογική σου αντιστέκεται μένεις ακίνητος στην καρέκλα σου ώσπου σχεδόν να ξημερώσει και μέχρι να βρεις το θάρρος να κλείσεις τα πάντα και να επιβάλεις στον εαυτό σου να κοιμηθεί. Τότε σε επισκέπτονται οι τύψεις. Οι τύψεις για τις χαμένες ώρες και τον χαμένο ύπνο, που αύριο πάλι θα σέρνεσαι και δεν θα αποδώσεις όσο καλά θα μπορούσες σε ότι έχεις κι ότι πρέπει να κάνεις... Και το χειρότερο κομμάτι είναι πως όσο αποφασισμένος κι αν είσαι όταν ξαναγυρίσεις σπίτι ότι θα σοβαρευτείς κι ότι θα κοιμηθείς σε φυσιολογική ώρα, πιθανότατα πάλι θα σε βρει το ξημέρωμα.

Υπάρχουν περίοδοι σε αυτήν τη ζωή που τις ζεις στο περίπου. Δεν είσαι κι εντελώς αλλού, δεν είσαι κι εντελώς μόνος, είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου, οι μέρες κυλούν ευχάριστα σχετικά, κάνεις πράγματα που φαίνονται ενδιαφέροντα κι ανέχεσαι άλλα πιο βαρετά χωρίς ιδιαίτερες διαμαρτυρίες, οι μέρες κυλούν χωρίς εντάσεις. Αλλά εσύ το ξέρεις πως δεν είσαι τελείως εκεί. Ξέρεις πως κάτι λείπει. Πίσω από την επίφαση της κανονικότητας και πίσω από τις συνεχόμενες άγρυπνες νύχτες, κάτι λείπει, κάτι σου λείπει. Αυτή η ησυχία, όσο καλό κι αν σου κάνει, δεν σου φτάνει, δεν σε γεμίζει. Και δεν ξέρεις ακριβώς τι είναι αυτό που χρειάζεσαι. Κι όσο βλέπεις το πρόβλημα κατάματα, σπάζοντας λίγο τον κύκλο της ρουτίνας σου, σε τρομάζει το κενό και αρχίζεις να αγχώνεσαι γι'αυτό και πως δεν ζεις τη ζωή σου στο μέγιστο. Κι έτσι σαν σοβαρός και ώριμος άνθρωπος θάβεις και πάλι το πρόβλημα στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σου και πέφτεις για ύπνο, πάντα τις λάθος ώρες. Γιατί αυτή ίσως να μην είναι η σωστή στιγμή να λύσεις τα προβλήματα σου. Γιατί χρειάζεσαι την ηρεμία και την ρουτίνα. Σε ενοχλεί που βαριέσαι αλλά είσαι πολύ κουρασμένος για να αντιδράσεις. Δεν είναι η στιγμή κατάλληλη. Δεν έχει λογική να τρέχεις συνέχεια, ή να παλεύεις συνέχεια. Χρειάζεται να μπορείς να κάνεις κι ένα βήμα πίσω κάποιες στιγμές. Έτσι ακριβώς είναι αυτή η περίοδος. 

Βαριέμαι να πάω για ύπνο.

Ναι το είδα, έχω κι εγώ ρολόι, είναι όντως 4.

Καλά εντάξει, σε 5 λεπτά. 

Ναι, αλλά και πάλι αυτή είναι μια χαρά ώρα για όλα αυτά.

Πρέπει να δω κι αυτό το επεισόδιο.

Άλλη μια παρτίδα και τέλος.

Είναι τόσο καλοί! Πρέπει οπωσδήποτε να ακούσω το πρώτο τους άλμπουμ.

Έχω πιαστεί αλλά το αγνοώ επιδεικτικά.

Αύριο θα μαγειρέψω στο ορκίζομαι.

Ε όχι και 4, 5 τουλάχιστον...

Δεν χρειάζεται να έχουν όλα λογική, καταντάει και κουραστικό.

Έχω έμπνευση, σταμάτα, μη με διακόπτεις.

Έλα μην μου το χαλάς, ταιριάζει τόσο ωραία αυτό το τραγούδι...

Ο χρόνος είναι πολύ υποκειμενικό πράγμα τελικά.

Είναι κάπως ωραία η ησυχία αυτής της ώρας.

Τόσα πράγματα κάνουμε καθημερινά χωρίς λόγο, ε, άλλο ένα.

Άσχημο πράγμα η συνήθεια φίλε μου.

Ξέρεις ο ύπνος είναι ταυτόχρονα χάσιμο χρόνου και η μεγαλύτερη απόλαυση.

Βαρέθηκα κατά βάση εσένα που γκρινιάζεις.

Ναι κάτι έχω καταλάβει, ήμουν εκεί στα τελευταία μου γενέθλια.

Βρες μου κάτι καλό να διαβάσω...

Ώχου λύσσαξες. Σηκώνομαι τώρα. Πάμε.

Θα ωριμάσω, αλλά από αύριο.

Η στιγμή που θα αγκαλιάσεις το 15χρονο που κρύβεις μέσα σου, θα κοιτάξεις μέσα από τα μάτια του και θα καταλάβεις πως έχει δίκιο και πως χρειάζεται κι αυτό το χώρο του μέσα σου, είναι λυτρωτική. Ναι για μια ακόμα μέρα δεν έκανες όλα όσα έπρεπε κι απλά χαζολογούσες σε πράγματα ανούσια, μην το λες σε μένα, εγώ έχω ένα μισό-ξε-στολισμένο δέντρο στο σαλόνι μου γιατί τον περασμένο μήνα έτρεχα πανικόβλητη να προλάβω όλα όσα υποτίθεται θα έπρεπε να είχα μοιράσει στους προηγούμενους τρεις και απλά δεν πρόλαβα να το κάνω. Είναι εντάξει. Είναι υγιές να αφεθείς. Αλλά με δύο όρους: λίγο, ποτέ απόλυτα, και για λίγο μόνο. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή έρχεται με ασύλληπτα βαριές συνέπειες και δεν αξίζει τον κόπο. Πιστεύω ότι για να διατηρήσουμε μια σχετική πνευματική διαύγεια πρέπει είτε να έχουμε κάτι τέλεια τακτοποιημένο σε ένα γενικό χάος είτε ένα απίστευτα χαοτικό και μπερδεμένο μέρος σε ένα κατά τα άλλα σωστά τακτοποιημένο σύνολο. Κοίτα την καρέκλα-ντουλάπα που έχεις στο δωμάτιο σου (όλοι έχουμε μία) και σκέψου κάτι στη ζωή σου που μοιάζει φυσιολογικό. Αυτή η ισορροπία είναι πιο σημαντική από όσο φαντάζεσαι. Ή αν η ζωή σου είναι πολύ μπερδεμένη αυτόν τον καιρό τακτοποίησε αυτήν την καρέκλα μουσείο και μετά κάτσε σε αυτήν και κλάψε. Νομίζω είναι η εποχή να επενδύσουμε στις αντιθέσεις. Είναι ένα ασφαλές πρώτο βήμα μετά το "σπρώχνω όλα τα προβλήματα μου κάπου να μην τα βλέπω". Ελπίζω να πιάσει. Σε κάθε περίπτωση, πάρε ένα εισιτήριο για τους Muse. Οι Muse τα γιατρεύουν όλα. 

Μου έλειψε αυτό. Μάλλον θα επιστρέψω. We'll see.

Ellen

If I stay

 

".... Η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά από ότι νόμιζα πως είναι δυνατόν να χτυπάει. Περπατάω ανάμεσα στον κόσμο και θα έπαιρνα όρκο πως την ακούνε κι αυτοί. Νιώθω πως από στιγμή σε στιγμή θα ανοίξει στα δύο το στέρνο μου κι εκείνη θα πεταχτεί έξω και θα αρχίσει να τρέχει. Δεν χρειάζεται να την ακολουθήσω γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά πού θα πάει. Δεν θα μπω καν στον κόπο να την κυνηγήσω γιατί έτσι κι αλλιώς και στο σώμα μου μέσα όταν είναι συνεχώς εκεί οδηγεί το μυαλό μου και κάθε προσπάθεια να την κάνω να ξεχαστεί είναι προσωρινή. Τα πόδια μου τρέμουν όταν πλησιάζω. Χρειάζομαι να κοιτάξω μα ξέρω ότι έχω μόνο μια προσπάθεια, πρέπει να απομακρυνθώ γρήγορα και διακριτικά, γιατί δεν έχω το δικαίωμα να κοιτάξω. Αλλά δεν θέλω να απομακρυνθώ καθόλου, θέλω να είμαι εκεί όσο πιο συνέχεια γίνεται. Αλλά αυτή η επιλογή πάει πολύς καιρός που δεν είναι διαθέσιμη. Η καρδιά μου πρέπει να πειθαρχήσει στην λογική μου και στην αντίληψη μου περί ηθικής και να προσαρμοστεί στα κοινωνικά στερεότυπα και όσο τα λέω όλα αυτά θυμώνω ακόμα περισσότερο που πρέπει να τα κάνω. Δεν υπάρχει τίποτα που να βρίσκω πιο γοητευτικό από το αδύνατο. Αγαπώ τα πράγματα πιο πολύ από ποτέ όταν πια ξέρω πως δεν μπορώ να τα έχω. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εθιστικό σαν σκέψη από το ανικανοποίητο και την εκκρεμότητα...."

 Δεν θέλω να μιλήσω άλλο για το χάος στο κεφάλι μου. Ευτυχώς για μένα υπάρχουν οι Daughter και η Elena Veronica Tonra έχει πονέσει πριν από μας για μας και έχει γράψει γι'αυτό. 

Two hands longing for each others warmth

Still with feet touching

Still with eyes meeting

Still our hands match

Still with hearts beating

I’m wasted, losing time

I’m a foolish, fragile spine

I want all that is not mine

I want him but we’re not right

I should go now quietly

What a mess I leave to follow 

I’m sorry if I smothered you 

I sometimes wish I’d stayed inside my mother

Never to come out

You can try to forget me but I won't let you easily

You can try to forget me but I won't let you easily

I'm floating out in the water and washed out to sea

Drifting away this time you'll regret you've conceived it

Clean up the dead you leave behind

Just like insects

Clean up the dead you leave behind

Don't bring tomorrow

'cause I already know I'll lose you

Don't bring tomorrow

'cause I already know I'll lose you

I'll lose you

Αυτό ολόκληρο. 

Κι αυτό...

Human beings are intoxicating. 

Και ξέρω ότι όλα αυτά σε λίγο θα μοιάζουν αστεία. Και απλά περιμένω να φτάσω εκεί γιατί το εδώ είναι κάπως χάλια. Δεν έχω ιδέα πώς θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο αυτό που συμβαίνει. Υπάρχει όμως κάτι σκοτεινό σε όλο αυτό που είναι κάπως απολαυστικό. Κι επειδή πολύ το βαρύναμε αλλάζω θέμα. Να δείτε το "If I stay". Ναι είναι ρομαντική χαζοταινία και κάπου καταλαβαίνεις τι θα γίνει και το έχεις ξαναδεί αλλά είναι πολύ καλογυρισμένη και οι πρωταγωνιστές είναι πολύ καλοί κι επίσης γιατί έχεις ένα τέτοιο κομμάτι μέσα σου που το θέλει το μελό του. Σαν μη σοβαρός άνθρωπος επίσης θα πω ότι αξίζει να το δεις γιατί ο Jamie Blackley είναι σχεδόν από άλλο πλανήτη και θα είναι ο έρωτας της ζωής μου για την επόμενη βδομάδα. Όχι κοίτα:

Είναι 24 και είναι Βρετανός. Έχει αυτά τα ζυγωματικά και αυτό το σαγόνι και αυτά τα χέρια και αυτόν το λαιμό και τραγουδάει και παίζει και κιθάρα στην ταινία. Φτάνει ένα ωραίο αγόρι για μια ταινία; Ξέρεις τι θα δεις. Επίσης αλήθεια δεν ήταν κακή ταινία και το έριχνες το κλάμα σου άνετα και έλιωνες με το ρομάντζο. Άρα μια χαρά. Επίσης εγώ με την ταινία θυμήθηκα την κομματάρα αυτή των Smashing Pumpkins. Αυτό μάλιστα, να ένα σωστό και υγιές νόημα για κλείσιμο (ναι εντάξει το ξέρουμε όλοι, μια μπάντα με τον Billy Corgan για frontman και μόνο που είναι στην ίδια πρόταση με την λέξη υγεία είναι παράδοξο αλλά τέλος πάντων):

Στην ταινία από τον Adam (aka Jamie):

The real deal:

See you soon,

Ellen

The forbidden fruit

V was dreamy as a boy can be. 

I saw my hopes on the tips of his fingers.

I let parts of my soul dancing around us.

He was a mystery, I barely even knew his name. 

But I will not ever be able to forget his mane. 

I met him in a place I wish I could live.

It was all his. I so needed to be welcomed.

His smile was promiscuous but he was a long shot, barely reachable.

You could think it was his looks that got to his head, that he felt too good for you.

You can try but it will be pointless. 

For V was a settler and you're so late.

His life is complete, it's been like this for quite a while.

He won't notice you cause he doesn't need you at all.

He's got a world on his own. All the parts are taken.

It's permanent, it's forever, no exceptions, no way outs.

And you don't get to cry or mourn.

Cause nothing was all you ever got.

But you invested emotionally and it was all for nothing.

And you are really angry now with the universe.

Cause you needed something good in your life.

And you just got yourself another ridiculous failure.

It felt good, it really did.

And they took it from you so harshly.

Now you gotta live like he's invisible.

It's the only option.

Game over. Take your shattered heart and leave.

Run fast and run now.

You can't let your blinded heart to infect other people lives.

You're not that kind of person and you'll never be.

Only there are no hard feelings inside you.

He was a gentleman all along.

He never gave you false hope.

He ran away the second he realized what you're up to.

For he was devoted to the life he chose.

It's the universe or your bad luck you can blame and only.

You couldn't possibly know.

And you took your distance as soon as you learned.

And it hurts like hell.

I wonder, why chaos loves me that much?

It keeps chasing me every step of the way.

I stand here completely heartbroken trying to figure out why.

It's so  much harder when you can't just blame him.

Or yourself for the poor choice.

He doesn't seem like a settler at all.

He's badass and charming.

And he will always remain the forbidden fruit. 

I know it's hard
I know it's hard
I know it's hard to understand
You've got to let it go
The situation is out of your hands

Goodbye. I'll always miss what we never had.

Ellen

A fine mess

Βλέπουμε πάντα αυτό που θέλουμε να δούμε. Επιλέγουμε να λέμε ψέμματα στον εαυτό μας, κάθε μέρα ξανά και ξανά για όλα μα όλα τα πράγματα μικρά και μεγάλα. Είναι ο τρόπος μας να επιβιώνουμε νομίζω, επιτρέπουμε στις ζωές μας μόνο όση αλήθεια μπορούμε να αντέξουμε. Αλλά η ζωή είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη και σκληρή για να μας επιτρέψει να ζήσουμε παρά ελάχιστα στο βολικό μας ψέμα. Και γι'αυτό πολύ γρήγορα θα μας εκθέσει στην αλήθεια από την οποία κρυβόμασταν. Βλέποντας την τα μάτια μας θα πονέσουν, όπως ας πούμε όταν έχει έκλειψη ηλίου και κοιτάμε χωρίς τα ειδικά γυαλιά. Κι εκεί που νόμιζες ότι έχεις τακτοποιήσει τα πράγματα μέσα σου όλα γίνονται χάος ξανά. Κι αυτός ο κύκλος δεν σταματά ποτέ. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί τα αφήνουμε να συμβούν; Τι στο καλό πάει στραβά με εμάς και το κάνουμε αυτό στους εαυτούς μας; Και στις πόσες φανερά λάθος επιλογές αρχίζει να βγαίνει αυτόματα ένα χέρι και να μας μουτζώνει/χαστουκίζει για να σταματήσουμε; Πόση ενέργεια σπαταλάμε χωρίς λόγο; Ποιοι θα μπορούσαμε να είμαστε αν χρησιμοποιούσαμε όλη αυτήν την ενέργεια δημιουργικά για κάτι που να αξίζει στα αλήθεια τον κόπο; Και πόσο καλό μπορεί να είναι αυτό το παρακάτω που να επιτρέπει να πηγαίνουν ΌΛΑ τόσο μα τόσο χάλια τώρα; Γιατί έτσι όπως το βλέπω για να ισορροπήσω όσα συνέβησαν αυτό το καλοκαίρι πρέπει να κερδίσω το λαχείο τουλάχιστον κάνα δυο φορές... Ή επίσης τι ήμουν στην προηγούμενη ζωή μου, minion του Χίτλερ; Bad things happen. And life sucks. 

Love is losing game

One I wished I never played

Oh, what a mess we made

And now the final frame

Love is a losing game

Το χειρότερο κομμάτι είναι να νιώθεις πως φταις, να νιώθεις πως όσες επιλογές σε έφτασαν εδώ (και λέγοντας εδώ εννοώ στο πάτωμα κάτω από το γραφείο σου να κλαις έχοντας αγκαλιά τα γόνατά σου) ήταν πράγματα στα οποία εσύ έδωσες τον χώρο και την δύναμη για να σε καταστρέψουν στην -αντικειμενικά πολύ πιθανή περίπτωση- που γκρεμίζονταν και διαλύονταν. Είμαστε απόλυτα αδύναμοι μπροστά σε όσα έχουμε ανάγκη. 

Το σώμα και η ψυχή μας έχουν ανάγκες που εμείς ούτε ελέγχουμε ούτε κατανοούμε απόλυτα, και λίγο αν αφεθούμε αυτές μας καθοδηγούν και μας σύρουν μέσα σε μια ψευδαίσθηση που θα τις καλύψει έστω και για λίγο, αδιαφορώντας για τις αντικειμενικές συνέπειες όλου αυτού στον πραγματικό κόσμο πέρα κι έξω από αυτά. Και είσαι ανυπεράσπιστος μπροστά σε όλο αυτό, γιατί για λίγο όλα όντως είναι υπέροχα και αισθάνεσαι πράγματα και χαίρεσαι πολύ κι ενθουσιάζεσαι και όλο αυτό είναι λίγο σαν να μεθάς. Μεθάς όντως, από όλες αυτές τις ορμόνες χαράς και όπως συμβαίνει πάντα, τα βλέπεις όλα αλλιώς και είναι πιο ενδιαφέροντα και πιο ωραία και περνάς καλύτερα και έχεις κέφια και σου ξεφεύγουν λεπτομέρειες και δεν σε νοιάζει που δεν ξέρεις τα πάντα και τι θα γίνει αύριο γιατί τώρα περνάς καλά. 

Όμως, και γι'αυτό όπως και για κάθε μεθύσι έρχεται πάντα η επόμενη μέρα. Κι εκεί καταλαβαίνεις τι έχεις κάνει και το κεφάλι σου είναι βαρύ και πάει να σπάσει από τον πόνο. Μόνο που τούτο εδώ το μεθύσι δεν φέρνει έναν απλό πονοκέφαλο και κανένας καφές και κανένα παυσίπονο δεν μπορεί να σε ανακουφίσει. Η καρδιά σου πονάει, νιώθεις ένα απίστευτο κενό να σε καταπίνει ολόκληρο και να σκίζει τις σάρκες σου θυμίζοντας σου πως τα προβλήματα που πήγες να λύσεις είναι ακόμη εδώ και ότι -πολύ χειρότερα- για λίγο είχες βρει μια λύση. Κι αυτό το τελευταίο χειροτερεύει τα πάντα. 

I know I'm unloveable

You don't have to tell me

I don't have much in my life

But take it - it's yours

I don't have much in my life

But take it - it's yours

I know I'm unloveable

You don't have to tell me

Oh, message received

Loud and clear

Loud and clear

I don't have much in my life

But take it - it's yours

I wear Black on the outside

'Cause Black is how I feel on the inside

I wear Black on the outside

'Cause Black is how I feel on the inside

And if I seem a little strange

Well, that's because I am

If I seem a little strange

That's because I am

But I know that you would like me

If only you could see me

If only you could meet me

I don't have much in my life

But take it - it's yours

I don't have much in my life

But take it - it's yours

Είσαι πάλι μόνος με όλες τις πληγές σου ανοιχτές. Αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ. Αλλά προσπαθούμε για εκείνα τα άτιμα τα λεπτά που όλα μοιάζουν ρόδινα. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη πως αν ζυγίζαμε το "πόσο καιρό αισθάνεσαι υπέροχα" και το "πόσο καιρό πονάς και θες να πεθάνεις" θα κέρδιζε το πρώτο. Επιμένουμε ωστόσο γιατί η διαφορά είναι ποιοτική. Όταν είναι καλό, είναι τόσο καλό που ξεχνάς όσα άσχημα υπήρξαν στην ζωή σου ποτέ. Κι όταν είναι χάλια πιάνεσαι από την σκέψη πως για όσο υπήρξε ήταν το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο. Είναι απίστευτο πόσο παράλογα όλα αυτά θα ακούγονταν αν μπορούσα να τα πω στον πριν μια μέρα εαυτό μου. This freaking roller coaster is spining way too fast. 

And the air was full

Of various storms and saints

Praying in the street

As the banks began to break

And I'm in the throes of it

Somewhere in the belly of the beast

But you took your toll on me

So I gave myself over willingly

Oh, you got a hold on me

I don't know how I don't just stand outside and scream

I am teaching myself how to be free

The monument of a memory

You tear it down in your head

Don't make the mountain your enemy

Get out, get up there instead

You saw the stars out in front of you

Too tempting not to touch

But even though it shocked you

Something's electric in your blood

And people just untie themselves

Uncurling lifelines

If you could just forgive yourself

But still you stumble, feet give way

Outside the world seems a violent place

But you had to have him, and so you did

Some things you let go in order to live

While all around you the buildings sway

You sing it out loud, who made us this way

I know you're bleeding, but you'll be okay

Hold on to your heart, you'll keep it safe

Hold on to your heart, don't give it away

You'll find a rooftop to sing from

Or find a hallway to dance

You don't need no edge to cling from

Your heart is there, it's in your hands

I know it seems like forever

I know it seems like an age

But one day this will be over

I swear it's not so far away

And people just untie themselves

Uncurling lifelines

If you could just forgive yourself

But still you stumble, feet give way

Outside the world seems a violent place

But you had to have him, and so you did

Some things you let go in order to live

While all around you the buildings sway

You sing it out loud, who made us this way

I know you're bleeding, but you'll be okay

Hold on to your heart, you'll keep it safe

Hold on to your heart

Αυτό το τραγούδι σήμερα. Και διάβασμα. Γιατί πρέπει να κάνω και κάτι σωστά, έτσι για αλλαγή. 

Chaos is the only stable thing in my life, ironically.

Ellen

Albion

 Ξεκινάω αυτό το ποστ και ειλικρινά δεν το πιστεύω ότι το γράφω. Δεν ξέρω πού θα με πάει ή αν θα βγει όσο θαυμάσιο θα ήθελα, αλλά είναι ήδη ένα από τα αγαπημένα μου ever. Κυρίως γιατί δεν πίστευα στα αλήθεια ότι θα το γράψω, τουλάχιστον όχι με αυτό το περιεχόμενο, αλλά με πολύ πολύ κλάμα και συζητήσεις για την χαμένη νεότητα και την σπατάλη ταλέντου... Αλλά όχι. Όχι. Αυτό το ποστ μιλά για την νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο και θα το γιορτάσω από την πρώτη ως την τελευταία λέξη. Θα προσπαθήσω να συνοψίσω όλο το ποστ σε μια πρόταση: Ο Pete Doherty ζει ακόμα και οι Libertines είναι ξανά μαζί και τον Σεπτέμβρη θα βγάλουν νέο cd με τον πιο ταιριαστό και γαμάτο τίτλο του κόσμου. "ANTHEMS FOR DOOMED YOUTH" 

Και η γιορτή θα ξεκινήσει όπως πρέπει να συμβαίνει πάντα, σε όλα τα party που θα ήθελα χωρίς σκέψη να πάω, με το "Up the Bracket" και όπως το επιτάσσει και η ίδια η ιστορία...

Οι Libertines είναι ένα συγκρότημα με μια ιστορία γεμάτη όσο λίγων άλλων. Όλα τα έχουν. Μουσικές που έγραψαν ιστορία, στίχοι ποιητικοί, τρελό bromance, τρομερές σχέσεις μίσους και πάθους, πολλά ναρκωτικά και πολύ αλκοόλ, δικαστήρια και φυλακίσεις, τάσεις αυτοκτονίας. Η πραγματική, η σκληρή και λιγότερο λαμπερή πλευρά του ροκ εν ρολ. Η ιστορία τους ξεκινά στο Λονδίνο το 1997. Ο Carl  Barât (φωνητικά και κιθάρα) σπούδαζε υποκριτική στο πανεπιστήμιο Brunel ζούσε τότε στο ίδιο σπίτι με την Amy-Jo την αδερφή του Pete Doherty (φωνητικά και κιθάρα). Τότε γνωρίστηκαν οι δυο τους και ήταν καρμικό. Από την πρώτη στιγμή ανέπτυξαν μια ουσιαστική σχέση που οι φίλοι τους αργότερα θα παρομοιάζουν με τον πρώτο έρωτα: όλο αυτό το πάθος και η αφοσίωση,αλλά και απίστευτη κτητικότητα. Μαζί οραματίζονται έναν διαφορετικό κόσμο που τον ονομάζουν Arcadia και πρόκειται ουσιαστικά για μια εξιδανικευμένη μορφή της Αγγλίας όπου καθένας είναι απόλυτα ελεύθερος. Μοιράζονται το ίδιο όραμα και πολύ γρήγορα αρχίζουν να γράφουν μουσική μαζί. Στους δυο τους προστίθενται οι John Hassall στο μπάσο και ο Gary Powell στα drums και έτσι πλέον σχηματίζονται οι Libertines που πήραν το όνομα τους από το βιβλίο Lusts of the Libertines του Μαρκήσιου Ντε Σαντ. Στην αρχή έκαναν εμφανίσεις σε μικρές pub του Λονδίνου που κανόνιζαν μόνοι τους. Ήταν όμως πολύ καλοί και σύντομα απέκτησαν την προσοχή της Banny Poostchi, δικηγόρο τότε στην δισκογραφική εταιρία Warner Chappell Music Publishing. Είδε σε αυτούς προοπτική να εξελιχθούν στο αντίπαλο δέος των Strokes. Το στοίχημα τότε στην αυγή των '00s ήταν να καταφέρουν να κλείσουν συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρία, το οποίο και πέτυχαν εν τέλει τον Δεκέμβρη του 2001. Το πρώτο single τους ήταν το What a Waster:

Ε και μετά τους ανέλαβε το NME (and I'm only half joking...). Καθώς σκαρφάλωναν στα βρετανικά chart έγραφαν τον πρώτο δίσκο τους "Up the Bracket" με παραγωγό τον Mick Jones των Clash. Το 2002 έπαιξαν πάνω από 100 συναυλίες και έκαναν support στον Morrissey και στους Sex Pistols. (γιατί να είμαι μόνο 7 χρονών τότε, ξεκάθαρα η πρώτη σκέψη μου. :P) Κέρδισαν το NME Award ως η καλύτερη νέα μπάντα τον ίδιο χρόνο. Και αν ως τώρα έχουμε απλά μια καρμική σχέση και ένα success story, το 2003 άρχισαν τα προβλήματα. Ήταν μάλλον θέμα χρόνου... Ο Pete είχε τρομερό θέμα με τα ναρκωτικά. Έκανε χρήση από πριν γνωρίσει τον Carl και από πολύ μικρή ηλικία, έχει μάλιστα παραδεχτεί πως πριν τους Libertines εκδιδόταν για να εξασφαλίσει τα χρήματα για την δόση του. Οι σχέσεις μεταξύ των μελών της μπάντας άρχισαν να οξύνονται εξαιτίας του Pete που ήταν μονίμως υπό την επήρεια. Εκείνη την εποχή ο Pete έγραψε το βιβλίο του Books of Albion όπου εξέφραζε τα συναισθήματα και τις σκέψεις που είχε εκείνη την εποχή, καθώς επίσης έγραφε και σε διάφορα ιντερνετικά φόρουμ των Libertines με το ψευδώνυμο heavyhorse. Μετακόμισαν στην Αμερική για να βρουν έμπνευση και να προωθήσουν τους εαυτούς τους και έγραψαν νέο υλικό. Οι σχέσεις Pete και Carl ήταν ταραγμένες όσο ποτέ, προσπάθησαν ωστόσο να γεφυρώσουν το χάσμα κάνοντας και οι δύο τατουάζ την λέξη Libertine, καθένας στον γραφικό χαρακτήρα του άλλου (ναι οκ, δεν είχα άλλη πρόχειρη μετάφραση για το in each others handwritting, bare with me :P) Αυτό το στιγμιότυπο αποτυπώνεται στους στίχους του The Good Old Days στις ηχογραφήσεις που έγιναν τότε (και που ολοκλήρωσε μόνος του ο Pete) (και που μετά εκείνος έδωσε έτσι απλά τζάμπα σε μια φαν η οποία και ανέβασε στο ίντερνετ) όπου και μετά το στίχο "A list of things we said we'd do tomorrow" ακούγεται ο Doherty να φωνάζει 'Get a tattoo!'. Η νύχτα που έγιναν αυτά τα τατουάζ ήταν μια νύχτα συμφιλίωσης, η σκηνή αποτυπώθηκε σε φωτογραφία και έγινε το εξώφυλλο του δεύτερου δίσκου των Libertines με τίτλο "The Libertines".

Ο δεύτερος δίσκος τους ηχογραφήθηκε υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Ο Pete ξεκίνησε τα guerrilla gigs στα οποία ο Carl δεν συμμετείχε, δεν πατούσε σχεδόν καθόλου στο studio, διοργάνωσε birthday gig για τον Carl στο οποίο εκείνος δεν πήγε ποτέ. Την επόμενη μέρα ο Pete δεν εμφανίστηκε στο κανονισμένο live τη μπάντας στην Γερμανία, όπου κι έπαιξαν χωρίς εκείνον. O Carl ήταν πλέον ξεκάθαρος, ο Pete είτε θα σταματούσε τα ναρκωτικά είτε θα έφευγε από την μπάντα. ήταν τότε που ο Doherty άρχισε να παίζει διάφορα gig με τους Babyshambles, ώσπου είδε τους υπόλοιπους Libertines να παίζουν live στην Ιαπωνία και μόνο τότε κατάλαβε ότι έχει εκδιωχθεί. Τυφλωμένος από θυμό ο Pete κάνει διάρρηξη στο διαμέρισμα του Carl και παίρνει κιθάρες και laptop και καταλήγει στην φυλακή με αρχική ποινή έξι μηνών η οποία εν τέλει μειώνεται σε δύο μήνες. Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό κάνει πρεμιέρα το single "Don't look back into the sun" φτάνοντας στη θέση 11 των βρετανικών τσαρτ, η υψηλότερη θέση που είχε ως τότε κατακτήσει η μπάντα. 

Όταν ο Pete αποφυλακίστηκε ο Carl τον περίμενε απ'έξω και οι δυο τους είχαν πλήρως συμφιλιωθεί. Το ίδιο βράδυ έπαιξαν ξανά όλοι μαζί στην pub Tap'n'Tin  και το show αυτό κέρδισε το βραβείο του NME για το Gig Of The Year. Ακολούθησαν πολλά live στην Βρετανία τα οποία είχαν το χαρακτηριστικό όλων των live των Libertines, αυτήν την κατάργηση των ορίων μεταξύ αυτών και του κοινού, στην οποία πίστευε πάντα και ο ίδιος ο Pete. Το 2004 κέρδισαν στα NME Awards τον τίτλο της καλύτερης μπάντας παρότι τον περασμένο χρόνο κυκλοφόρησαν μόνο το "Don't Look Back Into The Sun". Ξεκινώντας την ηχογράφηση του δεύτερου δίσκου ο Pete επέστρεψε στις παλιές του συνήθειες αρχίζοντας πάλι τα ναρκωτικά. Η ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν με την παρουσία security καθώς μόνο έτσι ήταν δυνατό να αποτρέψουν τους Carl και Pete από το να τσακώνονται συνεχώς. Το Μάιο του 2004 ο Pete εισήχθη σε κλινική αποτοξίνωσης, από όπου έφυγε νωρίς και πριν ολοκληρώσει το πρόγραμμα. Πριν φύγει για μια ακόμη κλινική στην Ταϊλάνδη οι Libertines έπαιξαν ένα μικρό show, το οποίο θα ήταν το τελευταίο τους για 6 χρόνια τουλάχιστον. Οι υπόλοιποι Libertines δήλωσαν ότι δεν θα τον άφηναν να ξαναπαίξει μαζί τους μέχρι να απεξαρτηθεί, οπότε και θα ήταν και πάλι ευπρόσδεκτος. Τότε κυκλοφόρησε το single "Can't stand me now" που περιγράφει ακριβώς την σχέση μίσους και πάθους που επικρατούσε μεταξύ τους. 

 

Οι Libertines διαλύθηκαν τελικά τον Δεκέμβρη του 2004 μετά από ένα live στην Γαλλία, εννοείται χωρίς τον Pete, με το "What Became of the Likely Lads" να φτάνει στην θέση 9 των τσάρτ. 

Οι δρόμοι τους χώρισαν οριστικά. Ο Pete δεν απεξαρτήθηκε, δεν σταμάτησε ωστόσο να φτιάχνει μουσική. Οι Babyshambles κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο "Down in Albion" το 2005, σε παραγωγή πάλι του  Mick Jones των Clash. Το άλμπουμ σκαρφάλωσε γρήγορα στο τοπ τεν των τσαρτ με το single "Fuck Forever" να ξεχωρίζει.

Η καριέρα των Babyshambles είναι άμεσα συνδεδεμένη με το τρομερό roller coaster της εξάρτησης του Pete Doherty από τα ναρκωτικά, όπως γενικά και όλη η ζωή του που πάντα κρεμόταν από μια κλωστή, σε σημείο που παίζονταν στοιχήματα για το πότε θα πεθάνει. Προσωπικά θεωρώ ότι η σκληρή αγάπη που του έδειξε ο Καρλ δεν ήταν αυτό που χρειαζόταν, και αργότερα ακόμη, όταν έβγαινε με την Kate Moss πάλι κι εκείνη τον ακολούθησε στις εξαρτήσεις κι όταν όλο αυτό έβλαψε την καριέρα της -δίνοντας της το παρατσούκλι cocaine Kate- ήταν κι εκείνη σκληρή μαζί του δίνοντας του τελεσίγραφα απεξάρτησης, και χωρίζοντας τον εν τέλει κι αφήνοντας τον εκτεθειμένο και ευάλωτο. Ακόμη το τρομερό κυνηγητό του τύπου εκείνη την εποχή είχε την χειρότερη δυνατή επιρροή. Ο Pete έγινε βορρά στα χέρια των σκανδαλοθηρικών περιοδικών που βλέποντας σε εκείνον την τέλεια ιστορία του ταλαντούχου ροκ σταρ παλαιάς κοπής (παρομοιάζοντας τον συχνά με τον Sid Vicious) που είναι πρεζόνι, τον ακολουθούσαν παντού και κατασπάραζαν την εικόνα του. Ακριβώς αυτό το κομμάτι της ζωής του Pete καταγράφηκε στο ντοκιμαντέρ "Stalking Pete Doherty" όπου παρακολουθούμε έναν διπολικό αποτυχημένο δημοσιογράφο να ακολουθεί τον Pete παντού με μια κάμερα. Φαίνεται ξεκάθαρα πόσο ανοιχτός σε όλους κι αθώος ήταν ο Pete, πόσο εύκολο ήταν να τον προσεγγίσει κανείς, πόσο μεγάλη ήταν η εξάρτηση του από τα ναρκωτικά (τον βλέπουμε να κάνει απροκάλυπτα  χρήση κρακ μπροστά στην κάμερα)... Η ζωή του ήταν γεμάτη αποτυχημένες προσπάθειες απεξάρτησης γιατί ποτέ δεν το ήθελε πραγματικά. Η ανάγκη του για λεφτά για να τροφοδοτεί την εξάρτηση του ήταν πάντοτε εμφανής. Τα χρήματα ωστόσο ήταν απαραίτητα και για την πληρωμή των δικηγόρων του σε όλα του τα νομικά μπλεξίματα, τα οποία συνεχίστηκαν μέχρι το 2010, και συμπεριλαμβάνουν οδήγηση υπό την επήρεια ουσιών και συμμετοχή στην δολοφονία μιας κοπέλας λόγω υπερβολικής δόσης, έπρεπε ακόμη να μπορεί να καλύπτει τα χρηματικά πρόστιμα που του επιβάλλονταν. Εκτός από τις ποιητικές συλλογές του, κάποια εποχή έκανε και εκθέσεις σε γκαλερί με ζωγραφικά έργα από το ίδιο του το αίμα, σοκάροντας τότε και δηλώνοντας πως έτσι σπάει τα όρια μεταξύ του εαυτού του και τις τέχνης του. 

Οι Babyshambles κυκλοφόρησαν 2 ακόμη άλμπουμ, το Shotter's Nation το 2007  και το  Sequel to the Prequel το 2013. 

Η ιστορία όμως των Libertines δεν τελειώνει εδώ. Αυτή ακριβώς η ανάγκη του Pete για χρήματα και η συμφιλίωση του εν τω μεταξύ με τον Carl οδήγησαν σε ένα σύντομο reunion το 2010 για το Festival Reading And Leeds. Η εμφάνιση τους απέσπασε εξαιρετικά σχόλια και οι φήμες για οριστική επανασύνδεση και νέο υλικό να φουντώνουν, με όλες τις πλευρές να μην επιβεβαιώνουν αλλά ούτε και να απορρίπτουν το ενδεχόμενο νέας συνεργασίας. 

Τον Απρίλη του 2014 είχαμε ξανά νέα τους. Ένα live ανακοινώθηκε για τον Ιούλιο του 2014 στο Hyde Park το οποίο κι έγινε! Ήταν ένα τρομερά επεισοδιακό live κατά την διάρκεια του οποίου επικράτησε φρενίτιδα με αποτέλεσμα τον τραυματισμό πολλών παρευρισκομένων. Ήταν όμως μόνο η αρχή καθώς κι άλλα live ακολούθησαν μέσα στο 2014. Τον Ιανουάριο του 2015 ανακοινώθηκε πως ο Pete είχε επιτυχώς ολοκληρώσει την απεξάρτηση του στην Ταϊλάνδη, για πρώτη φορά. Η αποτοξίνωση του συνοδεύτηκε κι από μακροσκελείς συνεντεύξεις για το πόσο ήρεμος και γαλήνιος αισθάνεται, πόσο αποφασισμένος είναι, πόσο έχει βρει την χαρά και τον εαυτό του... Και είναι πολύ ρεαλιστικά από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω διαβάσει, δεδομένου και του ταλέντου του Pete με τις λέξεις. Η υπόλοιπη μπάντα ταξίδεψε ως την Ταϊλάνδη όπου κι άρχισαν να ηχογραφούν νέο υλικό. Είναι λοιπόν πιο επίσημο από ποτέ. Οι Libertines επέστρεψαν 11 χρόνια μετά!!!!!! 

Για να σφραγιστεί αυτός ο νέος κύκλος έκαναν μια εμφάνιση έκπληξη στο φετινό Glastonbury Festival που άφησε τους πάντες με μια γλυκιά νοσταλγική αίσθηση.

Γιατί στ' αλήθεια, μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ... 

Ο Pete σφράγισε την απεξάρτηση του με ένα απίστευτο τραγούδι το "Flags Of The Old Regime" αφιερωμένο στην πολύ καλή του φίλη (και πρώην κοπέλα του) την υπερβολικά ταλαντούχα και καλή για τον κόσμο μας Amy Winehouse... 

  

"Amy...You won't be coming down tonight..." όχι δεν κλαίω #ψεύτρα

Το τραγούδι που πυροδότησε αυτό το ποστ δεν είναι άλλο από το ολόφρεσκο και ήδη αγαπημένο Gunga Din, το πρώτο single του "Anthems For Doomed Youth" που είναι υπέροχο και με κάνει να ανυπομονώ για τα επόμενα. 

Woke up again  to my chagrin 

Getting sick and tired of feeling sick and tired again

I tried to write 'coz I got the right

To make it look as if I'm doing something with my life

Got to find a vein it's always the same

And a drink to ease the panic and the suffering

I woke up again dreamt of Gunga Din

Oh, the road is long if you stay strong you're a better man than I

You've been beat and afraid, probably betrayed

You're a better man than I

Woke up again to my evil twin

That mirror is fucking ugly and I'm sick and tired of looking at him

Been up all night Iprobably picked a fight

'Coz I can't help it I'm a bastard in the morning

So I try to write I think I have the right

A little drink-y now and then to help me just to see the light

Just another day and it feels like nothing's changed

Oh fuck it, oh here I go again

Oh, the road is long if you stay strong you're a better man than I

You've been beat and afraid, probably betrayed

You're a better man than I

What's the point in you now?

I can't chase you nohow

Oh, leave me alone

I've got those Monday blues

Straight from Sunday blues

Oh, the road is long if you stay strong you're a better man than I

You've been beat and afraid, probably betrayed

You're a better man than I

Oh what are you doing, you stupid fucking idiot?

Wake up! Hey!

Δεν θέλω κι ούτε μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. THE LIKELY LADS ARE BACK. 

Μια από τις αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών επιστρέφει και αναμένεται να ξαναγράψει ιστορία. Post punk revival 2015 or what!!??!! Μόνο χαρά. 

*If you've lost your faith in love and music, the end won't be long*

See you Albions,

Ellen